ای پیـکـر تو چون جگــر پــاره پـاره ام            تا کی زنی به دل ز سکوتت شـراره ام

با آن که سـینه ام شده مجــروح داغ تـو                 لــبخـنــد قــاتـلت زده زخــم دوبــاره ام

یک آسمان ستاره زچشمم به خاک ریخت                دیــدم چو پاره پـــاره شده ماه پـــاره ام

من چـــاره ســاز درد همه عـالـمم ولی                 بـا اوفـتــادن تو زکف رفتــــه چــاره ام

ای تشنه لب برآر سراز خاک و آب ریز                از اشک دیده بر گلوی شـیـر خـواره ام

چون قرص ماه آفتاب وجودم تمام سوخت                دیـدم به چـشم خویش غـروب سـتاره ام

بعد از تو ای ستارۀ صبــح امید، نیست                غیر از سکـوت دائم و اشـک هـماره ام

از چـشم نیـم بـاز تو خـون پـاک می کنم                 شایـد کـنی به گوشه چـشـمـی نظاره ام

"میثم" ز سوز سینه چو شرح غمت دهد                 آتـش زنــد به عــالــم دل با اشــــاره ام